Bir İntihar Şiiri

Kanım bileklerimden süzülüyor
Ellerime bakıyorum
Senden çaldığım kalbin kıpkırmızı olmuş
Tıpkı bana verdiğin güller gibi
Sana olan aşkımın alevi gibi
Bedenimi saran ateşin gibi
Gözlerim kararıyor
Kendimi, kendimle birlikte seni de kaybediyorum galiba
Sonsuz bir karanlıktayım şimdi
Aklıma geliyor ilklerim, en güzel anılarım
İlk sarılışımız, ilk öpüşmemiz
Kimbilir yaşayacak daha ne çok ilklerim vardı
Ama geri dönüşüm yok, burdan çıkışım yok

Affet beni sevgilim
Güçsüzüm, korkularıma yenik düştüm
Ama bilirsin acılara dayanamadığımı
Sakın şüphe etme sana olan sevgimden
Seni deli gibi sevdim ve hala seviyorum
Düşünüyorum da gerçekten çok mutlu ettin beni
Ama artık gitme vakti geldi
Sonsuz karanlığın daha da derinlerindeyim şimdi
Hala seni düşünüyorum ve yalnızca seni istiyorum
Karanlığı beyaz bir örtü sarıyor
Elimi tutuyor birisi
Sen mi geldin?
Hayır gelme, yaptığım bu aptalca şeye sen de dahil olma
Sen hep hayatta kal, hep gül
Her şeyin en iyisi senin olsun
Gelme, çünkü ben en iyi değilim
Ben mükemmel değilim
Ama sen öylesin...
O beyaz örtünün altında sen de varsın aslında
Senle dolu anılar ve senle dolu kocaman bir kalp
Biliyorum ben bencilim hatta aptalın tekiyim
Affet beni sevgilim bırak yalnız gideyim
Çünkü ben sana layık değilim
Sonsuz karanlıkta çürürken bedenim
Hala seninim ve hep senin olacağım

Alıntıdır..